• Restoran "Utjeha" je najstariji restoran u barskoj opštini

( zgrada datira još iz 1935/6. godine kada je porodica Kaplanović sagradila za lične potrebe skladištenja drvenog uglja - ćumura i drva koji su se se odatle transportovali drvenim brodićima - trabakulima ( do 1941.god. ) do Dubrovnika. U starom dubrovačkom gradu, na mjestu današnjeg '' Labirint '' bar-a, bilo je skladište dovežene robe, odakle se ista prodavala.

• Prizemlje je služilo kao magacin, a sprat za privremeni boravak. Kameni zidovi su debeli oko 60 cm.

• Od 1941. pa do 1943. zgradu su posjeli okupacioni vojnicii, dok su,
  
  
• 1943. sa istei odnijeli drvenariju - građu radi izgradnje bunkera.
  
  
• 1968. godine zgrada je stradala od zemljotresa od koga su sprat i tavanica prizemlja bili potpuno srušeni.
  
  
• 1970. - 1971. početkom izgradnje magistralnog puta Bar - Ulcinj počinje se sa adaptacijom od kada objekat poprima status ugostiteljskog objekta Bife-a.

Materijal se dovozio konjima i čamcima . Objekat je proradio i prije završetka izgradnje puta tako da su najčešći gosti u početku bili radnici građevinskog preduzeća ''Mavrovo''.

•  Ime je, današnji restoran, dobio sledećom anegdotom:
  
  

U restoranu hotela 'Podgorica' sreo sam pokojnoga Vitomira Nikolića zvanog Vito u pretjerano osvježavajućem stanju i zamolio ga  za pomoć pri izboru imena lokala. 
Odgovor je bio : " nadaj neko ludo ime ..." .   
Vjerovatno inspirisan onda populanom pjesmom Šabana  Šaulića " Utjehu, dajte mi utjehu...", rekao je :

" Svi koji piju, traže UTJEHU u alkoholu; niko je nije našao, ali će se i dalje piti ! "

Prisjećajući se,  pripovjeda Bećo Kaplanović.  

• Danas,  po restoranu se u narodu čitavo naselje zove  -  Utjeha 
  

 'Divlja', spontana, prirodna Utjeha, duboko urezana u srca mnogih koji iz tog perioda nose nezaboravne uspomene, lude provode, spontane 'žurke' i pijanke do duboko u noć... Ljudi su bili spontani, opušteni, veseli... uvijek spremni za dobar 'štimung'.
Utjeha bez asfalta, struje, jake muzike, gužve...
Zanimljivo je istaći da se u nedostatku struje (izvjesna količina je 'dovlačena' iz ogromnog dizel-agregata udaljenog 50-ak metara od restorana - na mjestu današnjeg ''Rocky beach'' bara,  ali samo za potrebe rasvjete) piće hladilo u uzanom bunaru koji se nalazio ( i danas je omeđen i otkriven ) na sred terase; postojala je samo jedna vrsta soka i piva... i svi su bili srećni i zadovoljni... Stara dobra vremena...